Zbawienie duszy to jest sedno wiary chrześcijańskiej. Chodzi o to, że kiedy naradzamy się na nowo, nasze duchy są ożywione/zbawione np. jest napisane, że jesteśmy posadzeni w okręgach niebieskich wraz z Chrystusem w niebie– Efez 2:6. Nasze duchy są rzeczywiście w tym miejscu, ale nasze dusze pozostają takie same, jakie były zanim się nawróciliśmy. Mówiąc o duszy mamy na myśli nasz sposób myślenia, nawyki, emocje i całą psychiczną sferę człowieka.
Nasze dusze noszą obraz człowieka z tego świata (świat w sensie określonego sposobu myślenia ukształtowanego przez system otaczającego nas świata, który jest pod ciągłym wpływem diabła i ). Świat funkcjonuje na konkretnych zasadach i praktycznie możemy obserwować, że dużo wierzących niewiele się różni od niewierzących w swoich motywacjach, ambicjach i sposobie myślenia. Przez ten sposób myślenia bóg tego świata rządzi sprawami ludzkimi i osiąga swoje cele na tej ziemi. Wierzący natomiast nie są w stanie jemu się przeciwstawić dlatego, że pomimo nawrócenia, jego wpływ jest ciągle w nich samych. W wyniku tego pomimo nawrócenia życie ludzi wierzących nadal jest pod panowaniem diabła.
Zbawienie duszy to żmudny proces zewleczenia z siebie starego człowieka wraz z jego postępowaniem, które doprowadza ciągle człowieka do zguby; odnowienie i zmiana sposobu myślenia człowieka przez słowo Boże i obleczenie się w nowego człowieka, który jest stworzony według obrazu Boga. To jest proces, przez który uczymy się Bożych dróg, w tym celu, żeby nasze dusze już nie były poddane zasadom funkcjonowania tego świata, lecz życiu Bożemu/duchowemu. Nasze dusze są przemieniane z ziemskich na niebiańskie.
Prosty przykład dotyczy sfery dawania. W ludzkiej naturze leży gromadzenie i trzymanie dla siebie a w naturze królestwa/Boga jest dawanie. W momencie kiedy człowiek już nie mierzy wartości swojego życia przez to co ma i ile ma; jest gotowy dawać bez ograniczeń, bo rozumie, że jego życie jest w Bogu. Jego myślenie się zmieniło z chciwości na Boży sposób myślenia. Inny przykład dotyczy wielkości. Na tym świecie, wielkość jest domeną tych, którzy panują nad innymi przez siłę a w królestwie wielcy są ci, którzy umieją się uniżyć i służyć innym. Dusza człowieka jest zbawiana wtedy, kiedy nie ma już pragnienia panowania nad innymi ale jest gotowa do poddania się innym w miłości. To jest inny rodzaj życia, inny sposób myślenia i o to chodzi w zbawieniu duszy, aby przejść z jednego rodzaju życia do drugiego, z jednego systemu funkcjonowania do drugiego.
Dopiero wtedy, gdy nasze dusze są dopasowane do standardu Chrystusa stajemy się upodobnieni do obrazu Chrystusa – Rzym 8:29. I to się nazywa synostwo. Wtedy dorastamy do wymiarów pełni Chrystusowej – Efez 4:13. Celem wiary i zbawienia duszy jest wzbudzenie synów Bożych, którzy tworzą kościół pełen chwały bez zmazy i skazy, po który Jezus przychodzi.
Ta przemiana charakteru i natury człowieka zachodzi przez odsłanianie/objawianie człowiekowi natury Bożej, a natura Boża jest przekazywana przez słowo Boże głoszone w duchu. Ew Jana. 1:1-4 – Bóg jest słowem, w którym jest zawarte jego życie. Kiedy człowiek z otwartym sercem przyjmuje to słowo i stosuje je w swoim życiu, to tym samym przyjmuje naturę Boga (o tym jest mowa w II Kor 3:18). Taki człowiek dojrzały w naturze Bożej będzie mógł w czasach ostatecznych reprezentować Boże królestwo i zniszczyć królestwo ciemności, bo diabeł nie ma już władzy nad takimi ludźmi.
Autor: Grzegorz&Chinyere Dąbrowscy